#3 A Twoja gładka skóra w półmroku lśni...

Harlem - Piąta trzydzieści

Obudziłaś się gwałtownie i pierwsze co zrobiłaś po otworzeniu oczu to zerknięcie na radiobudzik stojący na nocnej szafce. Siódma dwadzieścia cztery, trzydziesty pierwszy grudnia. Zdusiłaś jęk zniechęcenia. Ostatni dzień roku, czas podsumowań, daleko idących, w większości nierealnych planów i postanowień. Chwila życzeń, sztucznych uśmiechów, oglądania fajerwerków, zabawy i tańca. Tylko czy ty miałaś co świętować? Czy ten rok różnił się jakoś znacząco od poprzednich? Żyłaś z dnia na dzień, nie zatrzymując się, nie zastanawiając. Ale czy ten w pewien sposób szczególny poranek lub sam fakt, że nad tym myślisz, sprawia, że masz ochotę na zmiany, na wyskoczenie z łóżka z energią i podśpiewywanie pod prysznicem wyobrażając sobie siebie za jakiś czas, jak to zwykle bywa w głupich filmach, których tak nie znosisz? Nie. Twoja monotonna egzystencja zbyt cię pochłonęła, ale właściwie jakoś specjalnie się nie opierałaś. Zawsze byłaś wygodnicka i nie lubiłaś brać na siebie zbyt dużo, ale myślałaś, że praca jaką wykonujesz, to, że cały czas pozostajesz blisko swojej pasji spowoduje, że twoje życie nabierze jaskrawych barw, tak jak zawsze pragnęłaś. Wydostałaś się z pościeli zarzuciłaś bluzę i wyszłaś na balkon. Zapaliłaś papierosa. Nikotyna podziałała trzeźwiąco na twój umysł kończąc twoje poranne rozmyślania. Pokręciłaś głową i wróciłaś do środka. Usłyszałaś dźwięk telefonu. O tej porze mogła dzwonić tylko jedna osoba. Poszłaś do kuchni wsłuchując się w paplaninę przyjaciółki.

- Rany, no mówię ci! Myślałam, że tam padnę na miejscu. Będziesz dziś w pracy? No tak, jasne, że będziesz – sama odpowiedziała sobie na pytanie. Po tonie jej głosu można było się domyślać, że była roztargniona i podekscytowana – Musimy pogadać, Karol z Andrzejem robią Sylwka.

- Wiesz dobrze, jaka jest moja postawa względem tego typu imprez, a tym bardziej tych organizowanych przez tych wariatów – rzekłaś kwaśno, napełniając kubek kawą.

- Anka, proszę cię, nie zaczynaj znowu… - odparła zniecierpliwiona – Ja cię nie pytam o zdanie, tylko cię informuję, że idziemy. – westchnęłaś głęboko.

- A kto tam będzie? I gdzie? – powiedziałaś zrezygnowana, wiedząc, że i tak z nią nie wygrasz. Nie dzisiaj.

- Pub „Klisza”, byłyśmy tam miesiąc temu pamiętasz? Oprócz ludzi ze Skry, będzie też kilkoro innych siatkarzy i jacyś ich znajomi. Ogólnie to można przyprowadzić kogo się chce i tak dalej, wiesz.

- Taa…cudownie – odpowiedziałaś tylko popijając gorący napar.

- Jesteś pełna optymizmu to fantastycznie. Widzimy się w klubie. Wychodzimy praktycznie zaraz po trzynastej, więc spokojnie zdążymy jeszcze do Łodzi na zakupy wyskoczyć, trzeba jakieś kiecki kupić.

- Zaraz, zaraz, nic nie było mowy o zakupach! – zawołałaś.

- Och, myślałam, że to oczywiste! – przesadzone oburzenie w głosie przyjaciółki wywołało uśmiech na twojej twarzy.

- Ale… - próbowałaś coś powiedzieć, ale Milena szybko ci przerwała.

- Muszę wyprowadzić Tequillę, widzimy się w pracy, buziaczki! – cmoknęła do telefonu i zakończyła połączenie. Ponownie westchnęłaś i zapatrzyłaś się na ponurą aurę za kuchennym oknem. Wstawiłaś kubek do zlewu i poszłaś pod prysznic. Postanowiłaś zrezygnować z makijażu, twój czas przed lustrem ograniczył się do nałożenia na twarz nawilżającego kremu i związaniu włosów w koński ogon. Założyłaś tradycyjnie ołówkową spódnicę i żakiet, na nogi wsunęłaś szpilki i opuściłaś mieszkanie nie zapominając o zamknięciu domostwa kluczem. W drodze na halę zahaczyłaś o spożywczak, w którym zakupiłaś napój energetyczny i batona zbożowego. Poruszanie się samochodem po Bełchatowie było niemal ekspresowe, w porównaniu do rodzinnej Warszawy. Chwilę po wyjściu ze sklepu parkowałaś już pod Energią.

- No jesteś już. Musimy nagrać życzenia noworoczne z chłopakami na naszą stronę. Myślałam, że się uda jakoś skrócić trening, żeby się wyrobić wcześniej, ale spotkałam dzisiaj Falascę w holu i jak mi odburknął na dzień dobry, to cię proszę…Co za buc, on wiecznie jest nie w humorze! No trudno, nagramy po treningu. Nie wiesz przypadkiem, gdzie się dziś podziewa Paweł? Zupełnie nie ogarniam tej nowej kamery… - Milena napadła cię, kiedy tylko weszłaś do biura.

Reszta dnia w pracy minęła ci na rozmyślaniach jak uniknąć dzisiejszej imprezy. Wybitnie nie miałaś ochoty na świętowanie. Chciałaś zaszyć się w mieszkaniu z butelką wina i filmami Almodóvara na DVD. Jednak z godziny na godzinę coraz bardziej utwierdzałaś się w przekonaniu, że to niemożliwe. Milena i chłopaki z zespołu ciągle rozprawiali o tym co kto będzie pił, jaką muzykę puścić czy nie wie dlaczego Igła nie odbiera i czy nie chciałaby by zająć się bratem Andrzeja, bo podobno bardzo przystojny. Nawet Stephane, którego dotychczas uważałaś za oazę spokoju, biegał wydzwaniając do wszystkich i prosząc, by ktoś zajął się jego dziećmi. Zrezygnowana kręciłaś głową i uśmiechałaś się pod nosem, dla własnego dobra pozostawałaś obojętna i nie dawałaś się wciągnąć w tę nieco bezsensowną paplaninę. Kiedy uporałyście się ze wszystkim, Milena zgodnie z obietnicą niemal siłą wpakowała cię do samochodu. Podczas godzinnej podróży do Łodzi prawie w ogóle się nie odzywałaś. Gdy dotarłyście do Manufaktury chciałaś się ulotnić i ukryć w Empiku, ale przyjaciółka miała inne plany. Po dwóch godzinach czułaś się jakbyś przebiegła maraton. Tempo jakie narzuciła Milena było zabójcze, ale według niej czasu było bardzo niewiele. Nie miałaś ochoty kupować niczego, ale oczywiście pod groźbami Mileny zdecydowałaś się na obcisłą(twoim zdaniem zbyt obcisłą) sukienkę w kolorze butelkowej zieleni, która według przyjaciółki była szyta na ciebie i doskonale podkreślała twoją bladą skórę i brązowe włosy. Zakupowa eskapada zupełnie pozbawiła cię sił i gdyby nie ciągłe świergotanie Mileny, na pewno zasnęłabyś w samochodzie. Kiedy dojechałyście do Bełchatowa stanowczo odmówiła odstawienia cię do swojego mieszkania, twierdząc, że na pewno zamknęłabyś się na cztery spusty i na wszelki wypadek nie wychodziła przez trzy dni. Westchnęłaś tylko i by uniknąć jej gadania zaszyłaś się w jej łazience pod pretekstem wzięcia kąpieli.

Dotarłyście do „Kliszy” jako jedne z ostatnich. Pub był pełen ludzi. Witając się ze wszystkimi parszywy nastrój trochę cię opuścił. Widząc dawno nie widziane twarze na twojej pojawił się uśmiech.

Impreza trwała w najlepsze, mijały godziny,  upragniona dziś przez wszystkich północ nieubłagalnie się zbliżała, a kolejne litry alkoholu były pochłaniane przez gości. Kiedy wreszcie udało ci się wyswobodzić z objęć Pencheva, który nonstop chciał z tobą tańczyć, a którego notabene dopiero dziś miałaś okazję poznać osobiście, ruszyłaś w stronę baru. Usiadłaś i zamówiłaś kolejne wino. Sącząc trunek wpatrywałaś się w tańczących. W pewnej chwili poprzez głośną muzykę do twoich uszu dotarł głos.

- To już nawet dawnych znajomych się nie poznaje, no ładnie. – odwróciłaś głowę.

- Zbyszek! A co ty tu robisz? – byłaś szczerze zdzwiona jego obecnością.

- Przyjechałem do rodziny na święta, dogadałem się z klubem i dostałem więcej wolnego. Ale 2 stycznia muszę się stawić w Modenie z samego rana – uśmiechnął się – A ty wyglądasz jak zwykle zabójczo, piękna sukienka – skomplementował twój wygląd, na co ty się roześmiałaś.

- No wiadomo – machnęłaś ręką ciągle się śmiejąc – A gdzie podziałeś Asię? – spytałaś i uważnie rozejrzałaś się po sali. Zbyszkowi zrzedła mina i spojrzał w drugą stronę.

- Hej, Zibi, coś nie tak? – zagaiłaś próbując odnaleźć jego wzrok.

- Asia, ona…my nie rozmawiamy ze sobą. Gdyby nie prośby chłopaków, to chyba w ogóle bym tutaj nie przyjechał – wydusił w końcu i jakby na potwierdzenie tych słów przechylił kieliszek z wódką i poprosił o następny. Nie dociekając, poprosiłaś byście wyszli na zewnątrz. Przewidziałaś jego zamiary upicia się do nieprzytomności i chciałaś ustrzec wszystkich, a przede wszystkim jego przed nieprzyjemnym rozwojem wypadków. Wyszliście z budynku i powoli szliście chodnikiem. Pozwoliłaś Zbyszkowi mówić. Nie przeszkadzałaś, nie wtrącałaś się, bo wiedziałaś, że to nic nie da, a może nawet zaszkodzi. Po pewnym czasie czułaś, że zaczynasz trząść się z zimna. Nie uszło to uwadze Bartmana, który wspaniałomyślnie podarował ci swój płaszcz samemu pozostając w marynarce. Było ci żal tego mężczyzny, bo uważałaś, go za naprawdę świetnego gościa i bolało cię, gdy słuchałaś jak zaczęła traktować go kobieta, którą dotychczas uważał za tę jedyną i którą tak bardzo kocha. Byłaś smutna, tym bardziej, że na dobrą sprawę nic nie mogłaś na to poradzić, po pierwsze dlatego, że Asię znałaś tylko przelotnie, po drugie niby co mogłabyś jej powiedzieć, a po trzecie i chyba to przeważyło, nie lubiłaś wtrącać się w cudze związki. Sama nie wiesz kiedy zorientowałaś się, że znaleźliście się na twoim osiedlu.

- Wejdziemy? Niedługo północ i tak nie zdążymy wrócić, a poza tym jest strasznie zimno – zaproponowałaś. Zbyszek skinął głową i niedługo potem raczyliście się gorącą imbirową herbatą w twoim mieszkaniu. Chwilę przed północą wyszliście na balkon by obejrzeć fajerwerki. Słyszeliście głośne odliczanie grupki znajomych, którzy zebrali się pod blokiem i w momencie głośnego huku petard wasze usta się połączyły jakby przyciągała je do siebie jakaś magiczna, niewyjaśniona siła.

Mówisz, że świat zwariował,

że ludzie wszyscy wkoło z życia kpią.

Pewnie masz racje - kto to wie?

Pocałunek stawał się coraz bardziej zachłanny, a wy zmierzając w stronę twojej sypialni pozostawialiście po drodze części waszej garderoby. Z jękiem opadliście na łóżko, a ty uważnie spojrzałaś na Zbyszka. Nieznacznie skinął głową jakby czytając ci w myślach, odgarnął włosy z twojej twarzy i zaczął obdarowywać ją pocałunkami.

Pytasz czy możesz już zaufać mi

nie wiem bo świat zwariował

a twoja gładka skóra w półmroku lśni

zdejmij suknię, pomóż mi

Schodził coraz niżej nie omijając żadnego skrawka twojego ciała. Zatrzymał się dłużej na brzuchu, jednocześnie muskając palcami wewnętrzną skórę ud. Jęknęłaś cicho z podniecenia. Zbyszek uśmiechnął się półgębkiem i zaczął całować twoją rękę poruszając się ku górze. Również się uśmiechnęłaś zabrałaś rękę, uniosłaś się i  spowodowałaś, że leżał na plecach. Usiadłaś na nim okrakiem i zaczęłaś badać dotykiem fakturę skóry na jego klatce piersiowej. Delikatnie kreśląc paznokciem zarys mięśni na brzuchu zobaczyłaś, że Zbyszek zaczął oddychać szybciej. Nie przerywając czynności, drugą ręką rozpoczęłaś walkę z jego rozporkiem, uwalniając jego nabrzmiałą erekcję na zewnątrz. Ucałowałaś czubek, a Zbyszek westchnął głęboko. Sprawnie obrócił cię na plecy i chwilę potem zanurzył się w twoją kobiecość. Wasze złączone ciała co chwilę oświetlał blask wybuchających fajerwerków.

Twoje ciało pachnie grzechem, mówisz

ale ja nie słucham, nie…

Szczęśliwego Nowego Roku, Zbyszku…

Coś chyba przeszło obok

i coś nagle skończyło się…

Szczęśliwego Nowego Roku, Aniu…

______________________________________

No i jestem, przepraszam, że tak długo byłam nieobecna :( Choroby, choroby, choróbska i inne problemy :/ Ale jestem i startuję z nadrabianiem, także jak się pojawiło coś nowego, a ja o tym nie wiem, to piszcie na gg. 

Na eteryczno-erotycznej rozdział pisze się z wielkimi oporami, nie tylko moimi, ale też nie wiedzieć czemu mojego laptopa i bloggera, ale na początku maja będzie na pewno.

A co do tego powyżej to...coś podobnego mi się kiedyś przyśniło. Jeśli ktoś poczuje się zgorszony końcówką to przepraszam, choć właściwie to chyba nie mam za co. Ostrzegałam, że tak będzie :D 

Mamy 51 minut po północy, a więc to dzisiaj Skra zmierzy się z Resovią w Grze o Tron :D Ja jestem pełna wiary w Skrzatów i pewnie po wstaniu rano, będę łaziła jak nakręcona czekając do 18 :P

Aaa no i właśnie...pewnie spytacie, co z drugą częścią Wrony...będzie wkrótce, proszę o uzbrojenie się w
cierpliwość ;)
Zapraszam na ask ---> TU

PS Przepraszam za wszystkie błędy, ale nie chce mi się tego dokładnie czytać i sprawdzać :(

Na razie, no i komentujcie! ;)

India